آيا HIV از طريق رابطه جنسی دهانی منتقل ميگردد؟
انتقال HIV در طي رابطه جنسی دهانی براي هر دو فرد فاعل و مفعول با احتمال کم (Small risk) وجود دارد.احتمال انتقال از فرد مفعول HIV مثبت به فاعل سالم در صورتي امکانپذير است که فاعل در تماس با ترشحات جنسي (مايع مني يا ترشحات واژن) يا خون (خون عادت ماهانه يا زخمي در ناحيه تناسلي يا مقعدي) مفعول به بريدگي-زخم يا جراحت يا منطقه ملتهبي در دهان يا گلوي فرد فاعل برسد.
پوشش دهان و گلو در برابر عفونتهاي ويروسي (همانند HIV) بسيار مقاوم است و اگر فرد سالم باشد امکان انتقال محتمل نيست.
بعلاوه امکان انتقال از مفعول HIV مثبت به فاعل سالم، در طي رابطه جنسی دهانی، خيلي کم است دليل آن هم اين است که ميزان HIV موجود در بزاق دهان بسيار بسيار کم است و به اندازه اي نيست که منجر به آلودگي فرد مقابل گردد. تنها خطر در اين حالت ممکن است بخاطر وجود زخم خونريزي دهنده يا لثه خونريزي دهنده در فرد HIV مثبت باشد که خون را به مخاط دستگاه تناسلي يا مقعدي و يا زخم و جراحتي که ممکن است فرد سالم مقابل داشته باشد، منتقل کند (هپاتيت C هم از اين طريق منتقل ميگردد)
ريسک انتقال HIV از فرد آلوده از طريق رابطه جنسی دهانی بسيار کمتر از ريسک آن در طي Anal يا Vaginal است.
تعيين دقيق ميزان ريسک انتقال HIV در نتيجه رابطه جنسی دهانی بسيار مشکل است چراکه اکثر افرادي که رابطه جنسي دارند تنها منحصر به رابطه جنسی دهانی نمي شود و فرمهاي ديگر رابطه جنسي (آنال يا واژينال) را هم شامل مي شود بنابراين تعيين اينکه انتقال HIV از طريق رابطه جنسی دهانی بوده يا فرمهاي ديگر رابطه جنسي، بسيار مشکل است.
نهايتا اينکه عوامل متعددي ريسک انتقال HIV از طريق رابطه جنسی دهانی را افزايش مي دهند من جمله زخمها و جراحات دهاني- خونريزي لثه-زخمهاي تناسلي- سوراخ کردن دهان (oral piercing) و حضور همزمان ديگر بيماريهاي جنسي.
خطر انتقال ويروس در تماس دهانی با پنيس ( آلت تناسلی مردانه)
خطر بالقوه:در تماس دهانی با آلت مردانه به شکل نظری خطر انتقال برای شريکی که تماس دهانی را انجام می دهد (کسی که آلت را با دهان خود تحريک می کند) وجود دارد. بدليل اينکه آلودگی از طريق ترشحات پيش ازمنی و منی به دهان راه پيدا می کند.
برای شخصی که آلت وی بوسيله دهان شريک جنسی اش تحريک می شود نيز، از نظر نظری خطر انتقال آلودگی وجود دارد به دليل آن که آلودگی مستقيماً از ترشحات دهان بوسيله خراش، بريدگی روی پنيس و همچنين از طريق منی با خون تماس پيدا می کند.
خطر مستند:
البته ميزان خطر به مراتب بسيار کمتر از خطر تماس جنسی مقعدی و واژينال است.ضمناً ويروس اچ. آی. وی. می تواند به شخص دريافت کننده انتقال پيدا کند حتی در مواقعی که انزال صورت نگرفته و مايع منی خارج نشده باشد.
خطر انتقال ويروس در تماس دهانی با واژن (عضو جنسی زنانه)
خطر بالقوه:
در تماس دهانی با عضو جنسی زنانه به شکل نظری خطر انتقال برای شريکی که تماس دهانی را انجام می دهد (کسی که واژن را با دهان خود تحريک می کند) وجود دارد. بدليل اينکه مايعات مهبلی آلوده و خون واژن آلوده می تواند به داخل دهان راه پيدا می کند. (اين مسئله محدود به خون دوران قاعدگی نمی شود.)
برای خانمی که عضو جنسی وی بوسيله دهان شريک جنسی اش تحريک می شود نيز، خطر انتقال آلودگی وجود دارد، اگر ويروس و يا خون آلوده ازمايعات دهان و به واژن و زخم های مهبلی و يا ديواره واژن تماس پيدا کند.
خطر مستند:
ميزان خطر انتقال اچ. آی. وی. در اين مورد نيز به مراتب بسيار کمتر از خطر انتقال ويروس از طريق تماس جنسی مقعدی و واژينال است. در هر صورت در چندين مورد گزارش شده از انتقال ويروس ازطريق دهان، بيشتر تماس دهانی با واژينال گزارش شده است.
خطر انتقال ويروس در تماس دهانی با مقعد
خطر بالقوه:
در تحريک دهانی مقعد نيز به شکل نظری خطر انتقال برای شريکی که تماس دهانی را انجام می دهد (کسی که مقعد را با دهان خود تحريک می کند) وجود دارد. بدليل اينکه اين عضو در معرض خون آلوده قرار دارد که از ضايعات، ترشحات و خونی که بر اثر برش، زخم و يا خراش در اطراف مقعد پديد می آيد به داخل دهان راه پيدا می کند.
برای شريک جنسی که مقعد وی بوسيله دهان ديگری تحريک می شود نيز، خطر انتقال آلودگی وجود دارد، اگر ويروس و يا خون آلوده ازمايعات دهان و با مقعد تماس پيدا کند.
خطر مستند:
مواردی مستدل ومستند از انتقال بوسيله تماس دهانی با مقعد ثبت شده است.
منبع : دکتر فاطمه مافی علوم آزمایشگاهی
