عدم علاقه کودک به مدرسه
عدم علاقه کودک به مدرسه،بچم دوست نداره به مدرسه بره، از مدرسه بدش میاد،به زور به مدرسه میره،اگر شما هم با مشکل بی علاقگی فرزندتان برای مدرسه رفتن رو به رو هستید و هر روز باید با او کلنجار بروید تا حاضر شود به مدرسه برود حتما متوجه شده اید که این بی علاقگی نمی تواند بی علت باشد. اما برای اینکه بتوانید علت این کار کودکتان را متوجه شوید لازم است که شرایط این کار را فراهم کنید. اگر صبح ها که کودکتان جیغ می زند و می گوید نمی خواهد به مدرسه برود از او بپرسید چرا؟ ممکن است نتوانید یک علت منطقی برای این کارهای او پیدا کنید. وقتی کودکتان در حال قشقرق به پا کردن است طبیعی است که پاسخ درستی به شما ندهد. ممکن است بگوید خوابم می آید و دوست ندارم و دلم نمی خواهد به مدرسه بروم. اما مطمئن باشید که این دوست نداشتن ها هم حتماً علتی دارد.
به کودک فرصت بدهید که احساسش را بیان کند
برای اینکه بتوانید احساس کودک را درباره مدرسه بفهمید لازم است کاری کنید که کودک نسبت به شما احساس نزدیکی کند و بتواند درد دلش را با شما درمیان بگذارد. مثلا با هم داستانی بخوانید و یا مدتی بازی کنید و سپس از او بپرسید که مشکلش با مدرسه چیست؟ ممکن است او مستقیم به شما پاسخ بدهد و ممکن هم هست که نتواند به شما توضیح دهد. بخصوص وقتی کم سن و سالتر است و خودش هم متوجه نمی شود که علت اصلی اضطراب او هنگام رفتن به مدرسه چیست و تنها می خواهد خودش را از این اضطراب و شرایطی که او را در آن می اندازد، دوری کند. به فرزندتان بگویید که شما او را در هر شرایطی دوست دارید و مایلید به او کمک کنید تا بتواند مشکلاتش را حل کند. راه دیگری که حرف زدن درباره مشکل را برای فرزندتان آسان می کند این است که شما از او به گونه ای مثبت سؤال کنید. مثلا بپرسید که اگر بخواهد مدرسه را همانطور که دوست دارد بسازد چه تغییراتی در آن می دهد؟ مثلاً اگر بتواند معلمش را انتخاب کند چه طور آدمی را انتخاب می کند؟ چه کار می کند که زنگ تفریح ها بهتر شود؟ اگر ناظم مدرسه بشود چه کارهایی می کند؟ چه طور بچه های شلوغ و بی نظم را آرام می کند؟ این نحوه سؤال کردن باعث می شود که فرزندتان راحت تر بتواند حرف دلش را بدون متهم کردن دیگران بزند و شما می توانید با دقت بیشتر در حرف هایش علت ناراحتی او از مدرسه یا معلم و... را بفهمید.
راه دیگر این است که از کودک بخواهید فهرستی از آنچه در مدرسه مورد علاقه اش است و آنچه را که دوست ندارد با ذکر دلیل برای شما بگوید. در ضمن ببینید آیا نشانه هایی از این که کودک از مدرسه رفتن نمی ترسد ولی از ترک خانه واهمه دارد می بینید یا خیر؟ ممکن است شما نتوانید به حل و رفع مشکل بپردازید، ولی می توانید به کودک کمک کنید با احساساتش کنار بیاید.
جدایی هم اضطراب دارد
گاهی ممکن است علت بی قراری کودک وجود مشکل در مدرسه و سرویس و زنگ تفریح نباشد. بلکه ممکن است او از وقتی کوچک تر بوده ترسی در وجودش ایجاد شده که نمی خواهد از شما دور باشد. و دلش می خواهد همیشه شما را در کنارش داشته باشد. در این حالت مدرسه رفتن ترس از جدایی را در او بیدار می کند و او نمی تواند این را بیان کند. در این حالت معمولاً شما نمی توانید هیچ علتی برای ناراحتی او در مدرسه پیدا کنید. به خصوص وقتی شما در منزل نمی مانید و می بینید که او هم می خواهد همراه شما سر کار بیاید اما نمی خواهد به مدرسه برود و یا در منزل بماند.
گاهی ممکن است کودکی که همیشه بدون مشکل به مدرسه می رفته به یک باره از رفتن به مدرسه امتناع کند و شما را به دردسر بیندازد. در این شرایط دقت کنید ببینید که چه تغییری در شرایط ایجاد شده که چنین حسی در کودک ایجاد کرده. مثلاً ممکن است یک نفر از همکلاسی هایش او را آزار داده و یا در حیاط مدرسه کسی با او دعوا کرده. حتی ممکن است یک سرماخوردگی ساده باعث شود که او نخواهد به مدرسه برود. تنها به این علت که می ترسد عطسه کند و لباسش کثیف شود یا آبریزش شدید بینی اش باعث شود دوستانش او را مسخره کنند.
بهانه یک شروع است
اگر احساس می کنید کودکتان بهانه می گیرد، تعجب نکنید. کودکان معمولاً برای تخلیه احساسات بد خود از یک بهانه شروع می کنند و مثلاً ممکن است بگوید: من این لباس را نمی پوشم، این روپوشم خیلی چروک و زشت است و ناگهان زیر گریه می زند و تمام احساساتش را بیرون می ریزد. در این شرایط سعی نکنید جلوی او را بگیرید. همه ما در شرایطی نیاز به گریه کردن داریم تا سبک شویم و بتوانیم با دیدی تازه به مشکلات نگاه کرده و برای کنار آمدن با شرایط، قدم های تازه برداریم.
نادیده بگیرید
بعضی از کودکان صبح که از خواب بیدار می شوند، می گویند که دوست نداریم به مدرسه برویم و تعداد دیگرشان تمارض به دل درد و سردرد می کنند، یا با آه و ناله اعلام می کنند که حالشان خوب نیست. مهم نیست فرزندتان چگونه حالت اضطراب و نارضایتی خود را نشان می دهد، بلکه آنچه اهمیت دارد این است که شما با دلداری دادن، اعتماد به نفس او را تقویت کنید؛ اما گاهی اوقات باید علایم فیزیکی را که باعث نشانه های بیماری فرزندتان می شود نادیده بگیرید و بهترین راه اصرار به اصل موضوع است که او باید به مدرسه برود. اگر به فرزندتان به دلیل این که واقعا بیمار است، اجازه مدرسه رفتن را ندادید، او را مطمئن سازید که روز خوبی در خانه نخواهد داشت. او را در رختخوابش بخوابانید و در ساعات بعدی روز هم، حتی اگر گفت حالش بهتر است، اجازه بازی ندهید.
از آرامش دهنده ها کمک بگیرید
کودکان در سن ۵ ۶ سالگی به زمان بیشتری برای سازگارکردن خود با قوانین و محیطهای جدید نیاز دارند. بازگشایی مدارس پس از تعطیلات تابستانی، به دنیا آمدن خواهر یا برادر، بیماری و یا مرگ یکی از اقوام می تواند باعث اضطراب و دلشوره کودک شود. در بچه ای که قبلاً این طور نبوده استفاده از وسایل کوچک و جالبی که به طور چشمگیری باعث کاهش اضطراب و تقویت اعتماد به نفسش می شود بسیار مؤثر است. از قبیل گذاشتن یادداشت هایی در ظرف غذایش، حیوان کوچک پولیشی یا یک سری عکس، می تواند به او آرامش بدهد.
صبور باشید
روبرو شدن با گریه های هر روز کودک و التماس برای مدرسه نرفتن در حالی که خودت عجله داری و اگر دیر سرکار بروی مواخذه می شوی، کار ساده ای نیست. مخصوصاً وقتی می دانی که با هر ۵ دقیقه دیر خارج شدن از منزل نیم ساعت بیشتر باید در ترافیک شهری بمانی. اما صبور باشید و اجازه دهید کودکتان در همان حال شما را بغل کند و سرش را بر شانه شما بگذارد و درد دل کند و مشکلاتش را در مدرسه بگوید. این وظیفه شما است که احساسات کودکتان را درک کنید و مشکلاتش را دریابید. البته اگر امکانش را دارید با آرامش به کودک بفهمانید که بهتر است شب ها قبل از خواب مشکلاتش را بیان کند تا شما بهتر بتوانید به او کمک کنید. به او بگویید آماده شنیدن شکایات و درددل فرزندتان درباره همه چیز و از جمله معلم، همکلاسی ها و مدرسه هستید و خوشحال می شوید که برایش کاری کنید. اما کاری نکنید که کودک از شما هم ناامید شود!
با اولیای مدرسه صحبت کنید
گاهی ترس کودک از سوار شدن به سرویس، دعوا کردن با دوستش، توبیخ شدن توسط معلم، ناتوانی از بستن بندهای کفشش یا مسخره کردن او به خاطر عینکش باعث این قشقرق ها می شود. در این حالت ها سعی کنید با معلم یا مدیر مدرسه او صحبت کنید و شیوه جدیدی برای حل مشکل کودکتان پیدا کنید. به عنوان مثال اگر او را مسخره می کنند، به معلمش بگویید تا با بچه های دیگر صحبت کند. اگر از سرویس مدرسه می ترسد با راننده سرویس تماس بگیرید و از او بخواهید که فرزندتان را با اسم صدا کرده و به او خوشامد گوید و اجازه دهد که ردیف جلو بنشیند. اگر نمی تواند بند کفشش را ببندد به او یاد بدهید و با او تمرین کنید تا این کار را یاد بگیرد و به او اطمینان دهید که اولیای مدرسه به او کمک می کنند تا هر مشکل دیگری داشت به خوبی حل کند.
گاهی ممکن است کودک به علت عدم موفقیت در دروس و القابی مثل بچه تنبل که در کلاس به او داده می شود از مدرسه فراری شود. در این شرایط اگر فکر می کنید که فرزندتان به کمک بیشتری نیاز دارد، به معلمش بگویید به او توجه و کمک بیشتری کند یا یک معلم خصوصی برایش بگیرید. به جای این که سعی کنید خودتان معلم کودکتان شوید، همانند یک راهنمای خوب عمل کرده و به آن کاری که فرزندتان خوب انجام می دهد، تکیه کنید. او را مطمئن کنید که در صورت اشتباه انجام دادن کاری هیچ مساله ای پیش نمی آید و تنها انتظاری که از او دارید این است که سعی کند بهترین باشد و شما به تلاش او بیشتر از نتیجه اهمیت می دهید. یادتان باشد بهتر است معلم از قضیه اطلاع داشته باشد چون ممکن است بتواند در حل و رفع آن مشکل کمک بزرگی برای شما باشد.
کودک را به مدرسه علاقه مند کنید
این راه ها را برای تشویق کودک به مدرسه رفتن بیازمایید. با آب و تاب و اشتیاق درباره مدرسه صحبت کنید. روزهایی را که قرار است اتفاق خاصی در مدرسه بیفتد یا برنامه خاصی در مدرسه وجود دارد در تقویم علامت بگذارید، مثلاً به کودک بگویید: «این هفته قرار است تمام بچه های کلاس تان را برای بازدید از یک کارخانه ببرند. فکر می کنی چه چیزهای تازه ای ببینی؟»
همچنین با معلمش درباره روشهایی که ممکن است نظر او را نسبت به مدرسه عوض کند، صحبت کنید. در حقیقت با کار گروهی می توان، نگرانی کودکان را درباره مدرسه کم کرد. جوایز و تشویق های معلم، داوطلب شدن دانش آموزان، زنگ تفریح وسط کلاس برای استراحت و حتی اختصاص دادن ساعتی در هر هفته برای صحبت کردن مدیر مدرسه با شاگردان می تواند نظر کودک را درباره مدرسه عوض کند.
دکتر مهشید چایچی
امکانات فوق شامل خریدارای سی دی مقالات سایت و مجموعه آموزشی زوج خوشبخت نیز می شود
