اهل دوستی نیستم اما رابطه هدفمند چرا !
«رابطه هدفمند» هم مثل «دوستی سالم» از آن مفاهیم تناقض آمیزی است که فقط در قوطی
عطار ما ایرانی ها پیدا می شود.
اگر پسری به آدم پیشنهاد آشنایی بده و من علاقه ای به
دوست پسر نداشته باشم ولی ندونم نیتش چیه، آیا اشتباهه که از همون اول ازش
بپرسم که برای چی می خواد باهام آشنا بشه؟ آخه تو بعضی کتابا(که البته نویسندشون
اروپایی بوده) خوندم که وقتی با پسری دارید آشنا میشید خودتونو هی دنبال ازدواج
نشون ندید. این باعث میشه اونا برن. ولی من فک می کنم تو ایران شاید فرق بکنه.
اینم بگم که من نمی خوام سنتی ازدواج کنم بگم پاشو اول بیا
خواستگاری. نه من اونو میشناسم نه اون منو، پس اول دوس دارم خودمون آشنا
شیم بعد بیاد خواستگاری. اما چیزی به اسم دوست پسر با توقعات روابط خاص نمی خوام
باشه. فقط می خوام بدونم که هدفش از این آشنایی دوست دخترپسری و وقت تلف کردن الکی
و سرگرم بودن نباشه. اما نمی دونم اینو چجوری بگم که نه توهین آمیز باشه و نه جواب
دروغ بشنوم و به قول معروف الکی نگه آره من قصدم ازدواجه اما نباشه و من اینو دیر
بفهمم.
پاسخ دکتر شکیب:
«رابطه هدفمند» هم مثل «دوستی سالم» از آن مفاهیم تناقض آمیزی است که فقط در قوطی
عطار ما ایرانی ها پیدا می شود.
اگر شما دختری هستید که ازدواج را در نظام سنتی می پسندید، منتظر خواستگار می
مانید. خواستگارها قبلاً مادرشان را جلو می فرستادند. الان مدل های مدرن تری هم
هست. ممکن است پسری در محیط کار یا دانشگاه به شما پیشنهاد ازدواج بدهد و مدتی با
هم می روید و می آیید و اگر شما اوکی کردید، با خانواده اش جلو می آیند. جور دیگرش
این است که مادری با مادر دیگر تماس می گیرد و بعد دختر و پسر همدیگر را مدتی بیرون
از خانه می بینند و ارزیابی می کنند. همه اینها، همان مدل سنتی با یک بسته بندی
مدرن است.
اما اگر شما دختری سنتی نیستید، یعنی دوستی بین پسر و دختر را به رسمیت می شناسید.
در این نظام، دختر و پسر در کنار هم قرار است از زندگی لذت ببرند. اینکه در آینده
این دوستی به کجا می رسد معلوم نیست. ممکن است به ازدواج برسد، یا نرسد.
«دوستی هدفمند» حکایت «به مارماهی مانی نه این تمام نه آن» است.
وقتی قصد، ازدواج است، هدف از معاشرت، شناخت بیشتر است. ممکن است به ازدواج برسد،
یا نه، اما آدمهایی که قصد
ازدواج سنتی دارند، در دوره ارزیابی دلداده هم نمی شوند و با هم نمی
خوابند. اگر هم قصد، دوستی است، که پیمان گرفتن بی معناست. منطق دوستی، لذت بردن از
زمان حال است و نه تعهدی برای آینده.
در جامعه ای که بین سنت و مدرنیته معلق مانده، پارادوکس های این چنین، آدمها را
دچار دردسر می کند:
دختر و پسری که دوست و عاشق می شوند و فکر می کنند ازدواج سنتی تنها راه وصال
آنهاست و بعد با سد سکندر مخالفت خانواده ها رو به رو می شوند.
یا دختری سنتی که بکارت برایش ارزش است، سراب ازدواج می بیند و با پسری تا انتهای
رختخواب هم می رود و رها می شود و نقشه هایش نقش بر آب.
یا پسری که در یک خواستگاری سنتی، در دوران آشنایی و شناخت، انتظار هم آغوشی دارد.
چنین است رسم مردمان سرگردان.
این مطالب مرتبط را بخوانید :
دوران آشنایی قبل از ازدواج چگونه باشد
مقاله از دکتر شکیب
