تصمیم پسر مورد علاقه‌ام برای ازدواج جدی نیست!
حدود یک سال است با پسری آشنا شده‌ام. خرداد امسال ارتباط‌مان تمام شد ولی الان
حدود یک ماه است دوباره زنگ می‌زند و اصرار پشت اصرار که باید دوباره تو را ببینم.
می‌دانم که تصمیم‌اش برای ازدواج جدی نیست ولی نمی‌دانم چه کنم؟
خواهر گرامی، هرچند اطلاعات کمی در اختیار ما قرار داده اید و بهتر بود شرایط سنی،
شغلی، تحصیلی و خانوادگی خود و طرف مقابل را بیان می کردید اما در عین حال نکاتی را
برای اطلاع شما عرض می کنم که امیدوارم در گرفتن تصمیم نهایی به کمک تان بیاید.
به این 3 سوال پاسخ دهید
قبل از هر چیز سعی کنید برای این سوالات پاسخ مناسبی بیابید:
اول این‌که در یک سالی که ارتباط عاطفی داشتید به چه نتیجه‌ای رسیدید؟ دوم این‌که علت قطع ارتباط و چرایی شروع مجدد آن را با عقل و منطق بررسی کنید و سوم این‌که وقتی تصمیم‌اش برای ازدواج جدی نیست، چرا به تماس‌هایش پاسخ می‌دهید؟
هیچ‌کدام‌تان برای این ارتباط هدفی ندارید
صرف نظر از نحوه برقراری ارتباط شما و درست یا نادرست بودن آن که آسیب‌هایش واضح به
نظر می‌رسد، اگر هر دو نفرتان در این باره هدف و برنامه ای داشتید، در یک سال باید
به نتایج مشخصی مبنی بر ادامه یا قطع کامل آن می‌رسیدید بنابراین به نظر می‌رسد شما
هنوز اطلاعات قابل ملاحظه‌ای از وی ندارید و این اصلا نشانه خوبی نیست.
این رابطه برای آن پسر یک زنگ تفریح است!
اگر احساس می‌کنید کم رنگ شدن رابطه تان در خرداد امسال از طرف پسر مورد علاقه‌تان
بوده، بهتر است این ماجرا تمام شود چون اگر بنا باشد این فرد هرگاه احساس خلاء و
تنهایی داشته باشد برای زنگ تفریح به سراغ شما بیاید، نتیجه خوبی در انتظار این
رابطه و شما نیست.
معیارهایتان را برای ازدواج مشخص کنید
اگر هدف‌تان از این رابطه رسیدن به ازدواج است، باید ابتدا معیارهای خود را برای
انتخاب همسر مشخص کنید و سپس با کمک والدین‌تان به دنبال کسب اطلاعات و شناخت واقعی
این شخص باشید تا بتوانید ارزیابی درستی از وی بر اساس این معیارها داشته باشید.
شروع دوباره این رابطه باید حتما زیر نظر خانواده‌ها باشد و اگر او برای ازدواج
تصمیم جدی دارد، خواستگاری بهترین گزینه است وگرنه مخالفت خودتان را صریح و شفاف به
او بگویید تا مشکلات بیشتری برای شما ایجاد نشود.
بیشتر بخوانید: چرا پسرها علیرغم دوست داشتن پا پیش نمیذارند
بیشتر بخوانید: چطور بفهمیم قصد پسر ازدواج است یا دوستی
نویسنده : دکتر حسین محرابی| روان
شناس - روزنامه خراسان
